piątek, 22 lipca 2016

#10 Nie boję się ciemności - Katarzyna Frąckowiak [pogadanka]


Tytuł: Nie boję się ciemności
Autor: Katarzyna Frąckowiak
Gatunek: autobiografia
Wydawnictwo: Sophisti








To będzie chaotyczny wpis, ale historii Katarzyny Frąckowiak nie da się opisać krótko, zwięźle i na temat. A jest to osoba, którą zdecydowanie warto poznać, więc jeżeli jeszcze nie byliście na jej blogu lub instagramie, to koniecznie musicie to nadrobić!

Czytając „Nie boję się ciemności" czułam się, jakbym przysłuchiwała się rozmowie (a raczej monologom), wspominkom dwóch osób: autorki oraz jej siostry - Oli. Rozmowa ta dotyczyła wielu tematów - od relacji z rówieśnikami, przez chorobę autorki, po pasje i realizację marzeń. Napisałam "monologom", ponieważ rozdziały dotyczące dwóch kobiet pisane były z ich perspektyw, przez co wzajemnie się uzupełniały, tworząc jednocześnie ciepłą, rodzinną atmosferę.W tych fragmentach zdecydowanie można dostrzec bardzo mocną więź między siostrami.

„Nie boję się ciemności" jest dla mnie niesamowitą opowieścią o realizacji siebie i swoich marzeń, o tym, że spełnienie ich zależy tylko od nas, naszej determinacji, bo wszystko jest w zasięgu ręki. Dlaczego właśnie to było niesamowite? Ponieważ autorka „Nie boję się ciemności" jest nieuleczalnie chora, co czasem znacznie uniemożliwiało jej swobodne funkcjonowanie, a jednak z każdą stroną książki (a zwłaszcza w ostatnich rozdziałach) trudności te stały się niemalże niedostrzegalne, wręcz nieistotne.

Autorka porusza i tematy ciężkie, i lekkie. Te poważniejsze dotyczą choroby, która przecież dosyć mocno ją ograniczała. Pisze wprost, że nie było łatwo i kolorowo. Podczas czytania opisów tych smutnych przeżyć, towarzyszył mi - paradoksalnie - spokój. Czułam, że Kasia potrafiła przyjąć to, co daje jej los i czekać na następną szansę, którą przecież miała dostać. W moim odczuciu, w książce przeważają jednak emocje pozytywne. Czytając o tym, jak wiele autorka zdołała osiągnąć, nie odczuwam wobec niej współczucia, a podziw i naprawdę duży szacunek. Cieszyłam się z każdej jej znajomości, z każdego koncertu, z każdego wyjazdu.

„Nie boję się ciemności" pokazuje, że nie można bać się próbować realizacji swoich marzeń, nawet w trudnych sytuacjach. Daje nadzieję i motywację, bo wszystko jest w naszym zasięgu i wszystko jest możliwe. Właśnie z takimi odczuciami zakończyłam lekturę tej książki.

Ponownie zdecydowanie bardzo mocno polecam odwiedzić blog i instagram autorki. To naprawdę niesamowite miejsca.

1 komentarz:

  1. Jejku, dziękuję z całego serca za tak piękne słowa!
    Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy...
    Chyba jesteś jedną z nielicznych osób, które mówią, że jest pozytywna :) Dziękuję i buziak z nad morza <3

    OdpowiedzUsuń