Lena jest osiemnastolatką mieszkającą z babcią w środku lasu. W rodzinie, dziewczyna poza byciem wnuczką, jest też samotną matką dwuletniego Marcela. Tożsamość ojca chłopca jest niekoniecznie słodką tajemnicą Leny, której dziewczyna nie chce wyjawić nawet najbliższym.
W Lasach Groszkowickich mieszka także pan Tadek - staruszek będący nie tylko wsparciem dla pań, ale też jedynym męskim wzorem dla Marcela. Do czasu, aż w odwiedziny do mężczyzny przyjeżdża jego wnuk - dwudziestoletni Alan.
Lena i Alan znają się z dzieciństwa. Co roku, gdy chłopiec przyjeżdżał do dziadka, spędzali ze sobą wakacyjne dni. Jednak były lata, kiedy Alan nie pojawiał się w Lasach Groszkowickich. To w tym czasie życie Leny zmieniło się diametralnie. Pomimo znaczących wydarzeń, które miały miejsce, młodzi próbują na nowo odzyskać łączącą ich relację...
Nie da się ukryć, że od początku domyślamy się, jak skończą Lena i Alan, ale oczywiście nie wiemy, w jaki sposób do tego dojdzie.Kolejną niewiadomą jest ojciec Marcela o nieznanej tożsamości. W momencie, gdy w fabule poznajemy odpowiedź na pytanie "kim on jest?" mam wrażenie, że działy się ważniejsze wydarzenia. Przyjęłam postać, którą w tej roli obsadziła autorka, pomyślałam "ok", ale w tym momencie coś innego przykuło moją uwagę. Być może odezwał się mój wewnętrzny psycholog, ale najbardziej ciekawiła mnie właśnie to, co działo się w "niby oczywistej" relacja Leny i Alana. Nie było w niej nic niezwykłego i właśnie to mnie ujęło. Dobrze czytało mi się o ich losach, choć żadne z nich nie było moją ulubioną postacią. Największą sympatią obdarzyłam.. panią Teresę - babcię Leny, barwną, wesołą staruszkę. Żałuję, że ona i jej żartobliwe złote rady nie pojawiały się częściej w fabule. Mam nadzieję, że w następnych częściach serii o Lenie i Alanie będzie więcej pani Teresy!
Jak już wspomniałam nie czytam dużo książek z gatunku young adult, więc najpewniej moje obawy są stereotypowe... W młodzieżówkach boję się, że język nie będzie "użytkowy", realny, adekwatny do przedstawianych wydarzeń. W "Jedynym takim miejscu" na szczęście tak nie jest. Choć książka opływa w spokój wioski i rodzinną atmosferę, to słownictwo nie było ugrzecznione. Autorka potrafiła rzucić mocniejszym słowem dla wzmocnienia sytuacji, ale robiła to w dobrym tonie.
Czytając dłuższe fragmenty "Jedynego takiego miejsca" zauważyłam powtarzanie niektórych informacji. Klaudia Bianek przypominała o faktach, które już wydarzyły się w powieści. O ile przy kolejnych częściach byłoby mile widziane zwrócenie uwagi na istotne fakty z poprzednich tomów (oczywiście ze świadomością spoilerowania ich czytelnikowi nieznającemu wcześniejszych książek), tak w przypadku jednego tomu było to nieco irytujące.
A co do końcówki historii.. Im mniej stron, tym więcej emocji wynikających z treści. Pod koniec książki działo się najwięcej. Odczułam, że fabuła albo toczy się spokojnie, albo nagle dzieje się w niej wszystko - i dobre, i złe. Ale, hej! Czy w życiu też tak czasem nie jest?
Tym, co wybitnie wyszło Klaudii, jest wykreowanie kilkuosobowej, ciepłej społeczności zamieszkałej w Laskach Groszkowickich. Autorka pokazała, jak ważne są relacje między ludźmi oraz udzielanie sobie wsparcia. Podoba mi się podkreślanie, że rodziną mogą być nie tylko ludzie, z którymi łączą nas więzy krwi, ale też relacje nawiązane w ciągu życia. Jeżeli miałabym w jednym zdaniu zawszeć przesłanie tej książki, to brzmiałoby ono "najważniejsze to być dobrym dla siebie nawzajem".
Zaspokoiłam swoją ciekawość, przeczytałam "Jedyne takie miejsce". Klaudii gratuluję dobrego debiutu i życzę powodzenia przy następnych książkach. Jestem pewna, że także przez kolejne historie będzie przesyłać dobro!
Tej książki autorki jestem szczególnie ciekawa. ��
OdpowiedzUsuń